Un ollo de vidro. Memorias dun esquelete
Nesta primeira obra Castelao preséntanos as memorias escritas por un
esquelete nun cemiterio de cidade e que o enterrador lle entrega a el. Desde o
propio prólogo, o autor sitúanos perante unha obra de humor macabro:
Iste enterrador tense por
home de ben e cóntame cousas tráxicas que fan rir e cóntame cousas de rir que
arrepían.
Mais o humor non é un fin en si mesmo, senón unha forma de analizar
criticamente a realidade. O narrador das memorias tivera en vida un ollo de
vidro, o cal lle permite ver na súa existencia de ultratumba. Así, vainos
presentando pequenos cadros con personaxes que levan consigo á cova a súa
ideoloxía, a súa forma de vivir, etc. Encontramos entre estes personaxes unha
ridícula namorada que morreu de amor, un zapateiro que morreu de saudade por
non poder cantar nun orfeón, uns políticos centralistas que se negan a falar en
galego, un fracasado na emigración, un inglés que pensa que todo se arranxa con
diñeiro... e, como remate, un vampiro que todas as noites se levantaba para
chupar sangue aos vivos e que “Era..., ¡era un cacique!”
Particularmente , este libro gustoume moito. Non tanto polo premisa principal, a historia dun esquelete, senón pola crítica social que se esconde detrás. O feito de que o personaxe principal sexa un ser de ultratumba non aporta nada a novela pero tampouco a desprestixia en absoluto, únicamente lle confire un telón de fondo para que o autor poida expresar a súas opinión respecto a sociedade da época. Castelao fala do deshumanizado do urbano en contra do humano do rural, da frustración, da explotación caciquil… Toca temas moi serios, de feito, bastante tristes pero sempre con ironía e un humor, cheo de retranca, que lle dá toques chistosos a situación que non o teñen moito humor, o que provaca que o libro sexa máis fácil de ler e que se che escape alguna que outra risotada mentres les. En resumo recomendo encarecidamente ler este libro que aínda lixeiro, cheo de contido.
ResponderEliminar